Turcja

Do zwiedzenia wąwozu Ihlara w Turcji (Kapadocja) zainspirował mnie pobyt w klasztorze David Gareja, w odludnych górach na granicy Gruzji z Azerbejdżanem. Zastanawiałem się, co mogło skłonić wczesnych chrześcijan do ucieczki w miejsca odległe od miast o setki kilometrów, pustynne, górzyste, surowe i niedostępne. Jak realne musiało być zagrożenie, skoro uciekali tak daleko?

Wąwóz ma ok 15 km długości. Strome, wysokie na ok 150 m ściany są podziurawione jak ser szwajcarski setkami wykutych w miękkiej skale pomieszczeń – cel mnisich, kaplic, kościołów i korytarzy. Zwiedzając je trzeba uważać, żeby nie spaść kilka pięter w dół – drewniane schody i drabiny nie zachowały się do dzisiejszych czasów. Fresków jest niewiele – zostały zniszczone przez muzułmanów i nieubłagany czas. Mnichom w Ihlarze żyło się podobno bezpieczniej niż mnichom w Gruzji. Klasztor David Gareja był kilkakrotnie niszczony przez Mongołów i Persów. Za każdym razem kończyło się tragiczną śmiercią zakonników. W Ihlarze podobno żyli w miarę bezpiecznie do XVI w, a kompleks klasztorny opustoszał nie z powodu tragedii, ale z braku młodych kandydatów na mnichów chrześcijańskich.